Krzew lub drzewo o wspaniałej zimowej urodzie, u nas mało znane, a wprowadza do ogrodu niesamowite urozmaicenie. Ładny pokrój i wdzięczny wygląd w czasie kwitnienia zachwyci każdego, kto je zobaczy.
Okazy dorastają do około 3 – 4 m wysokości, podobną rozpiętość uzyskuje także finalnie korona. Główne konary pionowe, wzniosłe, z nich wyrastają liczne, drobniejsze, niemal poziomie i lekko wyginające się na końcach gałązki, umożliwiając formowanie pożądanego kształtu.
Liście eliptyczne, długości około 5 cm układają się na pędach naprzemianlegle i dość obficie. Blaszki ciemnozielone, błyszczące, wyraźnie unerwione, brzegi delikatnie falowane.
Od połowy zimy do wczesnej wiosny roślina zakwita rozświetlając się srebrzystymi, nawet 20 centymetrowymi kotkami, które urokliwie zwisają przypominając sople lodu. Nadają roślinie subtelności i wdzięku. Zamieniają się z czasem w szaro-niebieskie, pękające jagody.
Gatunek w przyrodzie porasta tereny od Panamy po środkową część Ameryki Północnej. Roślina została nazwana przez szkockiego botanika Davida Douglasa, który w 1827 roku sprowadził ją do Europy, na cześć jego przyjaciela o nazwisku Nicholas Garry. W roku 1993 została wyróżniona przez RHS nagrodą Award of garden Merit.
Warunki uprawy:
Stanowisko – koniecznie osłonięte od wiatru i nie w pełnym słońcu. Najlepsze są miejsca przy ścianach i murach dające ochronę, cień i trochę ciepła, ale nie te z ekspozycją południową, z uwagi na możliwość przypalenia liści.
Gleba – niezbyt bogate i lekko wilgotne lub nawet suche.
Roślina zimozielona.
Stworzy doskonałą ozdobę zasłaniając niepożądane mury czy to jako rozłożyste drzewo, czy też posadzony w rzędzie jak żywopłot. Jako soliter prezentuje się niewiarygodnie zimą, ale musi być usytuowany w odpowiednio zacisznym miejscu.
Roślina ukorzeniona w doniczce C-2 wysokość ok 40,50cm.
|
