Wyróżnia się nietypowym zabarwieniem liści, które szczególnie dekoracyjnie prezentują się kołysane podmuchami wiatru, mieniąc się w promieniach słońca srebrzystą zielenią.
Należy do całkiem okazałych drzew osiągając w spokojnym tempie blisko 10 m wysokości . Młode pędy spowite są niemal wełnistym, kredowobiałym kutnerem, z czasem okrywa je jasno szara kora, która u starych drzew mocno ciemnieje i pęka. Korona półotwarta, rzadka i nieregularna, osadzona dość wysoko, w zarysie zbliżona do owalnej.
Wśród gatunku wyróżnia się ciekawą kolorystyką liści. Szczególnie wiosną, po wybiciu z pąków długo utrzymują swoje białe zabarwienie z charakterystycznym, srebrzystym blaskiem. Latem górna powierzchnia nabiera odcieni ciemnej zieleni z widoczną śnieżną siecią unerwienia, jednak spód wciąż pozostaje zupełnie biały, jakby filcowy. Jesienią natomiast okrywają je spokojne tony mocnej żółci. Blaszki dorastają do 10 cm, mają wyraźnie zaznaczone 3 lub 5 klap, o ostrych, nieregularnych ząbkowaniach na marginesach i z krótkimi spiczastymi wierzchołkami.
Na przełomie marca i kwietnia, na nagich jeszcze gałęziach rozwijają się kwiaty. Zielonkawe, drobne, zebrane w zwisające groniaste kwiatostany długości ponad 6 cm, nazywane oczywiście kotkami.
Stara odmiana, wyselekcjonowana z końcem XVII wieku w Królewskich Ogrodach Botanicznych w angielskim mieście Kew.
Warunki uprawy:
Stanowisko – warto zapewnić jej jasne miejsce, w pełnym słońcu lub lekkim półcieniu.
Gleba – lubi ziemie żyzne, lekkie, przeciętnie wilgotne i przepuszczalne, ale radzi sobie nawet na tych suchych, piaszczystych.
Mrozoodporność całkowita.
Nadaje się do nasadzeń wielogatunkowych, na pewno będzie przykuwać uwagę swym kolorem. Może z powodzeniem zdobić przydomowy ogród jak i urozmaicać krajobraz parku czy zagajnika. Wykorzystywana również do obsadzania wydm.
Przedmiotem sprzedaży jest roślina o wysokości ok.200 cm , ukorzeniona w doniczce C-5.
|
