Już od ponad stu lat zachwyca ogrodników ze wszystkich kontynentów. Nieprzerwanie przez całe lato, ze stożkowatych, rubinowych pączków, rozwija się mnóstwo silnie pachnących pojedynczych kwiatów o średnicy około 8 cm. Liczą one 5 – 8 okazałych, zachodzących na siebie płatków o subtelnie pofalowanych brzegach, formujących płaskie miseczki. Przybierają barwę jasnego, cukierkowego różu, którego delikatny odcień podkreśla wyraźnie żółte oko nitkowatych pręcików. Kwiaty zebrane są w pęki po kilka sztuk, roztaczają wokół mocny, ale przyjemny, różany zapach.
Ta odmiana zawiązuje wyjątkowo duże i dekoracyjne owoce – kuliste, spłaszczone, w kolorze ciemnego pomarańczu z domieszką mocnej czerwieni .Cenna odmiana wykorzystywana w przetwórstwie drzemy , nalewki a także w kosmetyce.
Tworzy gęste, rozłożyste krzewy o krzaczastym pokroju i rozpiętości dochodzącej nawet do 1,5 m. Ładnie rozgałęziające się pędy dorastać mogą do nieco ponad 1 m wysokości.
Ulistnienie obfite, pięknie wypełnia sylwetkę. Liście złożone z 5 – 9 blaszek o lśniącej powierzchni w kolorze zdrowej zieleni z głęboką siecią unerwienia oraz drobnym ząbkowaniem na brzegach i krótkim, ostrym wierzchołkiem. Jesienią przebarwiają się na złocisty odcień żółci.
Odmianę wyselekcjonował w 1914 roku Knud Julianus Hastrup w duńskiej szkółce Poulsenów specjalizującej się w hodowli róż. Od 1934 roku rozpropagowana na całym świecie przez amerykańską firmę Wayside. Jej walory dekoracyjne i uprawowe zostały docenione przez członków Brytyjskiego Królewskiego Towarzystwa Ogrodniczego prestiżową nagrodą Award of Garden Merit w 1993 roku.
Kwitnienie rozpoczyna w czerwcu i wielokrotnie powtarza je aż do początków października.
Jest zaliczana do grupy róż o bardzo wysokiej odporności na czarną plamistość liści jak i na mączniaka.
Warunki uprawy:
Stanowisko – róże wymagają stanowisk lekko ocienionych i zacisznych.
Gleba – powinna być żyzna, gliniasto-piaszczysta i stale lekko wilgotna. Na słabszych glebach wskazane jest zastosowanie nawozów organicznych: kompostu, torfu czy dobrze rozłożonego obornika. Nawozy mineralne zaczynamy stosować dopiero przy starszych roślinach. Nawożenie mineralne stosujemy do trzech razy w ciągu roku. Pierwsze azotowe wczesną wiosną, gotowymi mieszankami bądź nawozami wieloskładnikowymi typu Azofoska, drugie po przekwitnięciu nie później niż do połowy lipca, trzecie jesienne fosforowo-potasowe. Nawóz rozsypujemy wokół pnia i mieszamy z glebą na końcu obficie podlewając podłoże.
Cięcie – tylko odmładzanie rośliny co kilka lat, czyli ścięcie wszystkich pędów do wysokości 60 – 70 cm wykonywane w połowie kwietnia. Regularnie usuwamy tylko pędy dzikie, stare lub chore i zawsze dokonujemy cięcia pod skosem na wysokości około 1 cm nad oczkiem zewnętrznym.
Zimowanie – bez problemu na terenie całego kraju.
Przedmiotem sprzedaży jest roślina ukorzeniona w doniczce C-3.
|
